Van paplepel naar netwerk

De zoektocht naar de toekomst van het onderwijs is een hele interessante. Meestal heeft het iets van een aantal maatschappelijke trends op een rijtje zetten en vervolgens combineren met wat populistisch gebruik van vermeend wetenschappelijke inzichten. Vaak nog aangevuld met een nauwelijks te overschatten adoratie van technologische mogelijkheden en de impact die dit zou kunnen hebben.

Jaren later terugkijkend blijkt het allemaal vaak toch wat genuanceerder te liggen en zijn er steevast variabelen die ten onrechte buiten beschouwing zijn gelaten. Zo'n variabele die vaak vergeten wordt is de ontwikkeling van het leren zelf. Vijftig jaar terug was leren iets heel anders dan dat het vandaag de dag is. Toen werd leren vooral gezien als het met een paplepel scheppen van kennis in de hoofden van kinderen. Nu, vijf decennia later, zien we leren meer als iets dat gebeurt op basis van interacties binnen netwerken. Hoe anders kan het zijn?
De beste manier om de toekomst van het leren en het onderwijzen te begrijpen is terug te gaan naar de basis. Wellicht dat de onderstaande minipresentatie u daarbij kan helpen.



Wordt de presentatie niet correct geopend op uw device? Klik dan hier.

Met dank aan Albert Rouschop.